Oraz, że nie zabrał ich do kolegów i koleżanek, bo nie będę mu urządzać dnia i nie będę zza kanału kontrolować tego co robią, a przecież zapytałam, czy ma plany i dowiedziałam się, że nie, ale że Isa nigdzie nie chce iść, co było odwrotnością tego co Isa mówiła mi jeszcze w PL. Że nie będzie brał odpowiedzialności, za moje poczucie winy, w sensie, że czuję się winna, że zabrałam dzieciom angielskie koleżanki i kolegów. Hm, jak zawsze, świetnie mnie zna.
Tylko po co, czemu to ma służyć?
Nie będę się uzewnętrzniać. Aż tak.
Dużo się działo, nie chciałam im przeszkadzać. Poszli do teatru, poszli do Winter Wonderland, do jednej cioci, do drugiej cioci, do Hamleys'a po worki zabawek. Wyglądają na szcześliwych. To dobrze, tak powinno być.
Jedyne co mnie martwi, a nawet więcej, przeraża, to to, że chodzą spać po 23.00 i późno wstają, boć przecie wakacje. Co kogo obchodzi, że kiedy wrócą trzeba będzie ich przestawiać na normalne, szkolne funkcjonowanie.
No, to oglądamy i siedzimy razem na sofach i fotelach, z ciastemoraz kawą. A także z sałatką jarzynową, której miało być odrobinę, a zrobił się cały talerzyk. A i tak najważniejsze w tym wszystkim jest to, że siedzimy razem, Urszula przysypiając na kanapie, No, może Boguś trochę mniej z nami, bo siedzi przed swoim telewizorem.
Pracowałam w Wigilię, więc nie zaznałam atmosfery przygotowań, ale już przed samą kolacją wszystko było tak samo, szybko przygotować stół, przebrać się i zasiąść do stołu.
Szarad od Mikołaja nie było, bo dzieci nie było, a Mikołaj lubi dzieciom takie zagadeczki podrzucać.
Isa się zastanawiała przed wyjzdem, czy będzie, czy nie będzie. No, to już wie.
A u nas było tak.
