Wspomnienia

 Zachciało mi się łuskanego na świeżo słonecznika. Takiego, od którego brudzą się niemiłosiernie palce i takiego, którego zbiera się w buzi kilogram ziarenek, żeby naraz pogryźć, bo lepiej smakuje. A to wszystko po gryzie marchewki. Isabela ma zwyczaj zajadania swieżej marchewki do wieczorynki.

Leonowi obcięto włosy. Poraz drugi i na krótko. W Polsce dziadek popisywał się swoimi zdolnościami i Leonowa strzecha Pana Waldzia spod budki z piwem zniknęła w dosyć stresującyh warunkach. (Co ten dziadek tam robi tymi i dlaczego wcale mi się to nie podoba). Wróciliśmy na Wyspę, a tu taki ukrop, że elegancka fryzura mojego syna ociekała potem dzień w dzień, zresztą przez cały dzień, więc schowałam moje poczucie estetyki w kieszeń, zawołałam ojca syna mego i zezwoliłam na ścinanie. Efekt mnie zaskoczył. Ale, jak to ciocia Aliss powtarzać lubi : ładnemu we wszystkim ładnie (lub do twarzy).

Ukrop wyjątkowo mnie męczy, może dlatego, że muszę biegać za synem mym, bo ten dyć nie spocznie ani na sekundę. Chyba, że nieszczęśliwy i cyca się mego uwiesi. Na marginesie. Skąd siły zebrać, żeby go z tego cyca zrzucić.

W Polsce u Babci i Dziadka folklor polski.
Tkmaxx w Kielcach, buty chcę sobie kupić, bo na wesele idziemy. Przejście między półkami wąskie. Stoję z Leonkiem w wózku i Isabelą obok. Więcej miejsca nie ma. A tu Pani z Mopem jak taran na Iss, kurz spod pólek wymiata. Odsunęłam dziecko, bo by mi się na tym mopie przewróciło i mówię, że mówi się przepraszam. Iss na to, że ona przeprasza, że nie powiedziała przepraszam. Nie do ciebie dziecko mówiłam. "JA TU PRACUJĘ!!!" zadarła się z drugiej alejki Pani z Mopem, do której moje słowa były, w rzeczy samej, skierowane. Nie szkodzi, odpowiadam jej spokojnie, kultura obowiązuje każdego. "NO WŁAŚNIE!!!"
Załamałam ręcę, bo to jak z mopem na słońce.

Wesele, Pani Kelnerka.
Przepraszam, czy mogłaby pani zabrać tę skórkę bananową, bo nie znajduję nigdzie kosza. Mogę odrzekła Pani, a ze słów jej ściekała pogarda i nienawiść, tworząc śliskie plamy wokól naszego stolika. Obyście zaraz nogi połamały. I tylko słychać łomot rzucanej na kelnerski wózek skórki bananowej.

Isabela była Kwiatową Dziewoją i bardzo ładnie się zaprezentowała, nie uczepiła się mej nogi i nie zawołała, że za nic.

Byliśmy też w Polsce u dentysty, Iss ma żółtą plombę. Miała mieć i niebieską, ale po zrobieniu zastrzyku znieczulającego zrobiła scenę, nie pozwoliła na borowanie i stwierdziła, że ona woli nie jeść słodyczy w ogóle i już nigdy, niż dać sobie zrobić zęba tym strasznym odkurzaczem. W związku z czym od wtorku (wizyta u dentysty) do soboty (wesele Izy, naszej sąsiadki) nie miała w buzi ani kawałka cukierka. Dzielnie nie narzekała. Inna sprawa, że nie było tych cukierów na widoku, a ja przemycała czekoladę do kawy po kawałku. Babcia mnie pyta co się tak kryję, jak kara to kara. Ach, Babciu, bo mi przykro na dziecko patrzeć.
Przeddzień wesela, Babcia sie udziela, prasuje płachty obrusów, leży ciasto. Próbujemy. Smaczne, Iss patrzy, nie mówi nic, widzę, że jej smutno. Rzecz jasna nie próbuje. Na co ta twarda Babcia, żebym jej, oj, dała i chodź do mnie wnusiu kochana, przytulę cię, bo nieszczęśliwa jteś.
Niestety od soboty Iss znów zaczęła jeść cukiery, a ja szukam alternatywy dla odkurzacza.

A najbardziej to chodziło o te lody, na które dziadek zabierał wnuki codziennie po obiedzie. I dawał mi godzinę oddechu.
Pani, te Pani wnuki to z dziadkiem w parku codziennie, nie dają mu spokoju,a ten malutkiiiii, nie usiądzie na chwile, dziadek za nim biegać cały czas musi. ( Zasłyszane)
Leon poobdzierał kolana. Po pierwsze chłopak, po drugie na wakacjach u babci.
I zaczął powtarzać wszystko, niedługo będzie można z nim rozmawiać.
Prosze, dzieluję (dziękuję), lody, woda, więcej, ja chcę, ja pierwsza, lonek (Leonek), alolot (samolot) aenoga (hulajnoga), ebek (chlebek). Wszystko brzmi bardziej po leonowemu niż naszemu, jednak.