Ciastkarnia

Weekend był spokojny, bo nasz stały gość, a rzec powinnam, mieszkaniec, nie przyjechał. Kania zaplanowała sobie zwiedzanie stolicy. Nam pozostało świętowanie dnia babci i dziadka, i może jakiś spacer, jeśli komuś będzie się chciało wyciągnąć potwory z domu. Bo Potwory są leniwe i nie lubią na dworze. Lubią za to przed ekranami. Bardzo pilnują swojej godziny dziennie.
No, tak czy inaczej zostaliśmy sami.

Wyprowadzenie Potworów na spacer okazało się zadaniem trudnym, również z powodu mojego lenistwa oraz braku chęci egzekwowania posłuchu u matki. W związku z zamknięciem w domu wszyscyśmy oszaleli. Granice zostały przekroczone. Nikt nikogo nie słuchał, nikt nie chciał współpracować. Wpadłam tedy na szalony pomysł zajęcia się Potworami i zaproponowałam pieczenie ciastek. Trzech rodzai!!!! Jeden wybrałam ja, bo kupiłam daktyle, a płatki owsiane się walały po kuchni, bo wszystkim nam zbrzydły od częstego jedzenia. Drugie wybrała Isa, maślane, a trzecie zażyczył sobie Leon, bo jemu się chciało babeczek. I tak nam minęło niedzielne, wieczorne kilka godzin.

I stał się cud.  Potwory zniknęły na dwie godziny w pokoju. Cisza i zgoda. A wniosek jeden, dzieciom muszę poświęcić czas. Od czasu do czasu.

Sytuacja w jakiej się znajdujemy jest nadal niedookreślona i choć wydawałoby się, że dzieci są takie szybkie w adaptacji, to jakby nie było, odbija się to na nich tak jak na mnie, jeśli nie bardziej.
Z Isy wychodzi wariatka, i szlag trafił moje spokojne i ułożone dziecko. Myślę sobie więc, że oprócz poświęcania im czasu możemy wprowadzić rytm dnia. Żeby ten telewizor i bajka nie były takie oczywiste. Mamy więc, wspólnie ustalony. Na planie Leona są pierwsze trzy pozycje z listy Iss.

Działa.
A wieczorami znajduję pod poduszką liściki: Nie lubię kiedy jesteś zła. Kocham cię!!! Kocham cię!!! Przepraszam!!! Od Iss.