Jak ja nie chciałam tam jechać, bo busem, bo droga krzyżowa, modlitwy, dwie sekundy na czas wolny. Ale jak to, nie jechać, kiedy tak się już wszyscy nastawili i poumawiali, i mówią, że jadą.
My też, autokarem.
Zasiadłam z Anią, taką mamą, co to kiedy ja mogę do Ciebie na kawę, czy też wino przyjechać? Ksiądz chciał, żeby dzieci śpiewały. I śpiewały, ale my chyba jeszcze głośniej.
Jak ja się świetnie na tej szkolnej wycieczce bawiłam. Jaka wróciłam wesoła i rozochocona. I że teraz musimy całą klasą jechać na wycieczkę, wszyscy, a najważniejszy jest ten autokar i najlepiej, żeby jeszcze ktoś grał na gitarze.
Ja myślę, że to było to poczucie przynależności do grupy, którego mam tak mało w tym mieście.
Nie wiem, co będzie z tą wycieczką, ale radość i ekscytację czuję do tej pory.
Mama została z Leonem, bo nie chciałam go brać. Od kwietnia ta moja biedna matka nie ma spokoju, jak nie u nas, to dzieci u niej, jak nie tak to w Warszawie. Dzieje się, a ona marzy o spokojnej niedzieli.
Na wycieczce, najpierw modlitwy, potem szybko do skarbca i kilku muzeów, żeby coś tym dzieciom pokazać, potem szybki obiad w Domu Pielgrzyma: "Jaki dobry, jaki dobry, tam idźcie jeść". Niedobry. Potem biegiem do autokaru się przebrać, a potem już szybko na mszę.
Tak żeśmy szły, zdjęcie dokładnie oddaje nastroje. Dopiero potem nam przeszła nerwówka. Przecież Isa miała za ciasne buty, a nie zabrałam podkolanówek, których zresztą nie nosiła.
A ten dzień matki, o którym nie napisałam?
W ramach prezentu pocieszenia podczas komunii Isy, Leon dostał 50 zł od cioci Marysi, a w dzień matki akurat przypadała niedziela handlowa, więc wykorzystałam ten czas na wypad do galerii, bo nam butów zabrakło.
"Mamo, daj mi te pieniądze, bo może kupię sobie jakieś picie"powiada Leonsjo.
W galerii oglądamy pokaz mody, na którym modelka niesie czaszkę zwierzęcia w jednej, a piłę tarczową w drugiej ręce.Leon w tym czasie podjada bagietki.
Chodźmy stąd mówi, bo mu się robi niedobrze. Mi też. Od tej radosnej mody.
Przechodzimy obok sklepu z biżuterią, gdzie dziecko się zatrzymuje i ogląda. Daj mamo mi pieniądze, coś muszę załatwić.
A co tam ci się podoba pytam?
A taki wisiorek chciałem ci kupić. Weszliśmy więc i kupiliśmy niebieski koralik do mojej bransoletki, który najmniej mi się podobał z tych do wyboru, ale teraz raduje moje oczy. Bardzo nawet.
Isa zapomniała pieniędzy, ale ona już od miesiąca mówi, co mi kupi, więc jakby kupione.
A rankiem, kiedy już oficjalnie byliśmy obudzeni, obydwoje wyśpiewali mi pieśń.
To był bardzo piękny dzień.
