Z życia PODLOTKA z humorami, z bratem w tle

Oho, zaczyna się dojrzewanie nastolatki. Humory, płacze, smutki, radości, śmiechy, wygłupy, przytulania. Wszystko jednym ciągiem.
Bałagan nie zniknął i nie znika.
You are testing my patience, mówię do niej, kiedy znów podniosła z podłogi flamastry, a szczotka do włosów, leginsy, koszulka, worek ze strojem na wf zostały na podłodze obok.
No, I am not, powiada, I have mood swings.
Chyba sobie kupię poradnik o tym, jak sobie radzić z dojrzewającymi nastolatkami. Dzielę się tą światłą myślą z dzieckiem i opowiadam o tym, jak to ani ja, ani ciocia Kania, ani Duża Iza nie miałyśmy tych wahań nastroju, że nasze hormony jakoś tak normalnie, bez wybuchów, i że babcia nigdy nie musiała się z tym zmierzyć.
No to widzisz, będziesz miała szansę dowiedzieć się jak to jest.

No i idziemy z Leonem na poniedziałkową piłkę, a Leon pyta: Isa, jak będziesz w dobrym humorze to możesz po mnie przyjść po piłce?
Czy przyszła? Nie. Dlaczego, zapytał Leon. Bo miała zły humor, odrzekłam. Aha, odpowiedział Leon i uśmiechnął się pod nosem.

Jakiś taki wyrozumiały, chyba.
I poukładany.
Zrobisz sobie sam tosta Leon, bo nie mogę ci teraz pomóc?
A gotowałam i ciasno było na blacie.
No, tylko trzeba tu trochę uporządkować. I zaczął przestawiać i ustawiać, chować do lodówki i porządkować.
A potem zrobił sobie tosta.