Kanapki

Będzie padać. Tak pokazuje pogodynka. Ja jadę, a wy?

Zapytałam moje koleżanki, które zaprosiłam na 5 kilometrowy spacer. Tak przynajmniej pokazywała mapa. 

Najpierw pomyślałam, że sama. Z dziećmi pogadam, przejdziemy się, zobaczymy, jak będzie. Nie wybiegałam naprzód za bardzo, bo nie chciałam. Potrzebowałam czasu "na spokojnie". Bez stresu, biegania na czas i zdążania. Bardzo mam już dość "zdążania". 

Im bliżej jednak było terminu (trasę i punkt wynalazłam jakieś trzy dni przed wycieczką, więc "im bliżej" nabiera tutaj tak naprawdę zupełnie innego wydźwięku) tym bardziej się spinałam, gdyż bałam się, że się zgubię, a las mnie zagubi.

Zupełnie zapomniałam, że ja, ja to się nie gubię. Wprawdzie zdarzyło mi się raz, w Madrycie na lotnisku, kiedy wylądowałam i próbowałam się wydostać, ale czy to się liczy?

Tak czy inaczej spięcie powoli przychodziło a razem z nim strach, który już wtedy umiałam umiejscowić i nazwać. Co będzie, kiedy będę musiała wsiąść do pociągu, wysiąść na stacji Kielce-Słowik i odnaleźć drogę? Zgubię się w lesie z dwójką pocieszek.

Podczas więc porannej rozmowy z Nadzinką zapytałam, czy na spacer się nie chce wybrać. (moge chyba zdradzić, że na następne się nie wybiera, gdyż nogi ma długie i  kroki dłuższe robi, i szybciej znika za horyzontem, i ma dość czekania na nas na kamieniu).

Tak, tak właśnie było. Bo, kiedy zapytałam, czy chęć ma pochodzić kilka kilometrów (pięć wszak to niedużo) odparła, że a i owszem, i razem z siostrą swoją się pojawiła. Na stacji PKP. Stamtąd z biletem na 3 dorosłych i 2 dzieci za jedyne 10 PLN, pociągiem przez 7 minutek.

A potem już przez las. Warte zapamiętania są dwie sprawy. Po pierwsze, a nie, może trzy. Po pierwsze, Leon nie chciał wcale jechać, ale kiedy już weszliśmy w gęsty, pachnący, interesujący i zaskakujący las, zapachniało przygodą. I jak nie pokochać tego lasu w kilka sekund?  

Po drugie, z 5 kilometrów zrobiło się 11, no bo, jak już tyle przeszliśmy, to po co nam autobus. Po trzecie, Leon od razu zjadł wszsytkie kanapki, jakie uczyniłam.

A skąd właściwie pomysł? Kiedy w zeszłym tygodniu spacerowaliśmy po stadionie, w kółko i trochę nudnawo, a Leon pytał, czy zrobiłam kanapki, zobaczyłam niebieski szlak i drogowskazy. Coś mi zagrało w ciele i przez neurony błyskiem krótkim przekaz przeszedł, że rusz się, chodzenie jest takie fajne. I oto jesteśmy, ledwo żywi, zmęczeni niemiłosiernie, ale super hiper szczęśliwi.