Leon przychodzi do mnie od czasu do czasu pożalić się, że mamo ty dawno nie mówiłas śmiechulcowy.
No, nie mówiłam. Nie jest mi śmiechulcowo. Ciężkie czasy za nami, a nie wiadomo, co nowe dni przyniosą.
Tymczasem w okresie między świętami a Sylwestrem cisnę dziecko, które m poprawiać deklamację Inwokacji, której się uczyła, ale nie nauczyła. Na wszystko co do mnie mówiła odpowiadałam Litwo, ojczyzno moja...
Aż przyszła taka rozmowa:
Mamo, co sądzisz o gównie?
Nic nie sądzę
A wiesz co jest szokujące??? Że, nie Litwo Ojczyzno moja...
Chyba całkiem zapomniałam o tej Litwie, bo jakżem była uradowana, kiedy wpadłam na świetny pomysł włączania bedtime na telefonach o 12 w południe, czyli zaraz przed tym, jak się budzili, a wyłączała jak już przeczytali lektury i nauczyli się strof wiersza. Czasem telefony trafiały do rąk dopiero o 19. Czy to już rodzicielska przemoc??? Pokazuje mi się ostatnio Nowa dyscyplina, Kim John Payne i z opisu nie jestem przekonana, ale może to mój bunt na inne metody, które niedajboże okażą się skuteczne.
Leon znów jest blisko. Mamo, który skin sobie kupić. Ten jest jak ty całkiem.
I rozmawiamy o grach, możliwościach i najlepszych rozwiązaniach.
A potem Isa zawiesza mi się na udzie i pyta, czy nie na tym polega miłość do matki.
A potem pijemy szampana i już trzeba wracać do codzienności. Ta nawet łaskawie na mnie patrzy, świeżo jakoś, odważnie i czysto. Styczeń zaświecił jasno i rześko. Zamulowy grudzień w końcu się skończył. A może? A może jednak nie będę, że zamulony? Może on nie chce tak zamulać obowiązkami.Tak, też chciałby być lubiany. Tak się przymila światełkami o 16.00 w nocy (przyuważyłam w necie i niezwykle mi się spodobało). Może jednak go polubię, za to, że jest, przestanę się spinać i pędzić. Jak zwolnię, to mu się będę mogła lepiej przyjrzeć.
