Wyszłam, no, do kina raptem. I jeszcze pomyliłam filmy.
Rano zastanawialiśmy się nad dwoma, ale Isa nie chciała "Mia i biały lew", bo się poryczę.
Pech chciał, choć powiedziałabym nawet, że to dobry jest pech i robi dla nas dobre rzeczy, pomyliłam godziny i zamiast na koty poszliśmy na Mię.
No i dobrze. Bo dobry to film, choć nie w sensie "widziałam dobry film", tylko ciepły, nie raniący, łagodny.
Potem Leon spędził pół dnia u przyjaciela, więc pewnie grał całe popołudnie, albo patrzył w ekran i zmieniające się obrazki.
W niedzielę pomyślałam, że, eee, nie, w sumie to dobrze jest. Jak niewiele trzeba, żeby się dobrze poczuć. Wystarczy dobrze rano wstać, posprzątać kuchnię i zrobić porządny obiad. Wystarczy, żeby zrobiło się lepiej i łatwiej. No, a potem pomyślałam, że dobrze byłoby gdyby ktoś mnie tak kopnął w tyłek i wyrzucił na długi spacer, w pięknie wiosenną lutową niedzielę. A tu nic i nikt. I tak z wyrzutami sumienia przetrwałam ten weekend, co to miał być taki ekstra.
Leon był u psychologa. Sprawdzamy dalej, jak to jest z tymi jego emocjami.Z tego tytułu wzięłam dzień wolny i poszłam na kawę do maca. Dwie godziny z książką.
Pani posłuchała co mam do powiedzenia na temat mojego syna, sytuacji życiowej, przeszłości i "co jest problemem" i zawołała Leona na pogaduszki.
Te pogaduszki okazały być się testem z tysiącem pytań, którego nie udało się skończyć, w związku z powyższym musimy iść jeszcze raz.
I nie wiem co ta pani będzie robić. Ale wiem, że coś jest nie tak, a mój syn już nie jest tym chłopcem, który był jeszcze we wrześniu. Robię wywiady na świetlicy, bo nie wiem, co się dzieje i jeśli nasza pani ze świetlicy pyta mnie, czy zauważyłam, że ma problemy ze zrozumieniem i opowiada, że się wycofał, i już nie mówi, że mu się coś nie podoba, i ten skrzat mały zniknął, to coś musi być nie tak.
Nawet nie nasza pani, co go ma codziennie po kilka godzin i tylko jedną klasę, bo ona jakoś chyba nie wie na co patrzeć.
Kiedy w końcu okazało się, że sobie nie szukam problemu, że mam rację, bo coś zmieniło, jakoś się uspokoiłam. Mam nadzieję, że te spotkania pomogą. I najbardziej na świecie chciałabym wyrzucić ten jego telefon.
I myślę, że Isę, która wszystko ściska i czasem mi powie, że okropnie jest żyć też zabiorę.
Czytam. Jakie to dziwne, że gotowanie daje mi tak niewiele radości, a książki o smakowaniu i gotowaniu, jak najbardziej. Afrodyzjak, Anthony Capella i to co czytam teraz. Z całej listy, którą czytałam jeszcze kiedy czytałam prawie cały czas, niewiele pamiętam. A Afrodyzjak jest z czasów angielskich. I pamiętam.
dorosłego widza, niby, ale dzieci też takie rzeczy widzą, nie wiem kto pisał dialogi, ale też kiepskie. Płytki zarys postaci, historia niedopowiedziana. Jakby za długa i brakło im taśmy. A normalnie kocham animacje. Nie, nie polecam
