Dopiero po chwili dotarło do mnie, że to nie jest zła świeczka, tylko nie w te stronę, najpierw czwórka, potem trójka i wszystko gra.
Zatrzymałam się na tym 38 i nie chce puścić dalej.
Muszę powiedzieć, że się odrobinę rozczarowałam. Nie było wysypu światełek na torcie, nie musiałam dmuchać z całych sił i moja mała tradycja się poszła... ale jak się nie ma i co ja tu będę narzekać, jak tortu nie miałabym wcale, gdyby nie nagła zmiana planów w obozie organizacji urodzin Tymoteusza i potrzeba upieczenia tortu dla niego.
Kto nie pamięta, temu przypominam, że dwa lata temu, bezczelnie zawładnął moim dniem i świętem, i wyłącznym prawem do bycia najważniejszą osobą Tymek, syn siostry mojej, a mój chrześniak. Chłopiec uroczy, acz świadomy swych potrzeb, czasem aż za bardzo.
Jego to impreza urodzinowa była, kiedy się zjechaliśmy do rodziców i jemu to Kasia robiła ciasto ze świeczką. Ta sama Kasia, która robiła tort na komunię.
Czemu miś? Bo Leon zapytał, czy mogę mieć tort z misiem i zadzwonił do ciotki podpytać.
Całe to nasze balowanie zaczęło się w środę, kiedy to aniołeczki dostały świadectwa, a Kasia przyjechała po nas i nasz cały majdan.
Oto jesteśmy, u dziadków, już na wakacjach. Mamy Boże Ciało, mamy Tymkowego grilla i mamy też moje szybkie tortowe.
Dla dziecka Katarzyna uczyniła inne ciasto, które też było piękne, ale brakowało mu najważniejszego: oczu i ust. Kto to widział ciężarówkę dla dwulatka bez oczu. Kasia dodała. Myślicie, że mnie kto pochwalił? Oczywiście, że nie. Tylko Kasia i Kasia, a oczy już nieważne. Ech, jak się sama nie pochwalę, to mnie nikt w tym domu nie pochwali.
