Piszesz na blogu o mojej superowości, czy o swoich spacerach?
No, mojej superowości nie da się opisać.
Tak się Isa zapytywała, kiedy czekałyśmy na mą koleżankę z pracy, gdyż znów miałyśmy poczuć się, jak szesnastolatki. To znaczy, hm, lepiej, żeby Isa jeszcze nie czuła się, jak szesnastka.
Nie da się ukryć, przede wszystkim spacery się rozpanoszyły, weekendowe, środkowotygodniowe, dalekie, bliskie, wszystkie, jakie się da. Zadziwia mnie to, jak człowiek może się zmienić, nadmienię, że wcale nie planowałam i nie chciałam się zmieniać, tak wyszło po prostu. Okazało się, że spacer jest lekarstwem na wszystko, na nudę, na nadmiar pytań o dodatkowy czas na sprzętach z dostępem do Internetu, na smutek i zmęczenie. Wychodzę i idę, a najlepiej w towarzystwie mego potomstwa.
Dlatego nie zdziwiło, a tylko rozbawiło pytanie Isy o tematykę wpisów, kiedy robiłam zdjęcie biletów.
Tak, o Twojej superowości będę pisać, dziecko.
Leon już u dziadków, wysłany pociągiem relacji Kielce-Busko Zdrój, odebrany na dworcu przez tatę Tobiasza. Isa została, bo oprócz zakładana aparatu na dolne zęby, w planach miałam dla niej i dla siebie kilka wydarzeń.
Oprócz tych, które "trzeba", zrobiłyśmy jeszcze te, ktore warto i przyjemnie je zrobić razem. Najpierw film dla dorosłych. Potem śpiewy z gitarą na Pośpiewuchach turystycznych. Niby nie chciała, niby siadła z boku, niby jeszcze nie, ale kiedy nie pamiętałam słów "Przechyłów", była bardzo zbulwersowana, a zaraz potem śpiewała to co umiała, a uczyła się tego, czego nie umiała. A na końcu spotkanie z moją kuzynką, której córka mówiła do mnie na początku "proszę pani", a którą na żywo zobaczyłam pierwszy raz. Lat ma szesnaście. Obydwie z Isą kochają serię "Wojownicy" i przegadały trzy bite godziny.
Oprócz tego codziennie po kawałku, lub w całości Hunger games, wszystkie części. Fajnie tak razem, sam na sam.
