W sobotę, za górami, za lasami, czyli u psa w d... odbyło się przyjęcie urodzinowe Isabelli z przedszkola. Kanapki, chrupki, lizaki, dmuchany zamek do skakania i plasterek tortu urodzinowego w torebce na do widzenia, a przy tym wielka wyprawa. Ale, bardzo było miło i po raz kolejny stwierdzam, nie ma to jak rodzice przyjaciół twoich dzieci.
W poniedziałek Bank Holiday, zaprosiłam towarzystwo do ogrodu, Maćki, Kuby, Emilki, siedzieliśmy na dworze cały dzień; lunch z naleśników z miodem (jak się nie ma cukierków, bardzo się jest głodnym i tylko tost z miodem zaleczy ból brzucha), składany obiad z angielskich kiełbasek, zupełnie nie planowany i 3 minuty na zaśnięcie.
A wczoraj Filip zapytał czy przyjdziemy zaśpiewać mu sto lat, bo mama zrobiła tort. Pyszny nawiasem mówiąc.
No i poszliśmy. Jak zwykle nie udało nam się wyjść o normalnej porze, więc w domu byliśmy o ósmej.
Tacie przynieśliśmy tortu, hmm, smakowity, tylko przydałoby mu się trochę cukru. Wy Polacy, twoje siostry pieczecie/pieką pyszne ciasta. Tylko czemu one nigdy nie są słodkie?
Gdybym wiedziała, że ciasta mają nas zakleić, nie zmniejszałabym ilości cukru o połowę w wyspiarskich przepisach.
No nie prawda to, że impreza za imprezą?
Mamo, co jt w środku nogi ciąg dalszy:
-Córko, w środku nogi są kości, mięśnie, krew, co płynie w żyłach, a to wszystko po to, żebyć mogła biegać, oddychać, bawić się.
Parę dni później.
-Dziecko, na chwilę, błagam cię, na chwilkę chociaż, usiądź, przestań się wiercić.
-Nie mogę, krew mi pomaga się wiercić.
Na placu zabaw. Leon wrzuca piłkę za ogrodzenie, a później wciska nogi pod ogrodzenie jak pies, żeby po tę piłkę iść. Niech nikogo nie zmyli, on nie ratuje piłki, on uwalnia siebie z ograniczeń placu zabaw. Piłka to tylko pretekst.
