Słońce, przędziorki i cze-ko-la-da

Niedziela była piękna. Słońce grzało od rana, dzieci u sąsiada w piaskownicy, potem w basenie. Nawet dwóch, przypomniała mi Iss, kiedy opowiadałam tatusiowi co to się u nas działo.
Upalnie i pięknie. A w  moich kwiatkach rozpanoszył się przędziorek. No złośliwe toto takie, że mi soki z liści wysysa i roślinie nie chce się już rosnąć. Za to przędziorek rośnie, że hej. Podwaja swą liczebność w ciągu tygodnia. Miliardy robaków, lt nie widać, bo właściwie to roztocza. I teraz zamiast się rozkoszować pogodą i pięknem kwiatków, robię za iskacza. I tak przeczesuje te liście i spryskuję, żeby miały wilgotno. Bo wilgoci one nie lubią.
Nazwę mają za to ładną.

W międzyczasie Leon potwierdza teorię, która głosi, że jeśli nie znasz słowa w języku obcym, którego się akurat uczysz, spróbuj powiedzieć to naokoło.
"Mamo, ja tam kapaciam, kapaciem, pakociem. Ja będę stał tam."  I na ciebie czekał.

W innym międzyczasie Isabela odpowiada na nasze uciszające "bo panie z bloku nie lubią jak się krzyczy", że "my mamy tu złośliwak tylko koło nas". Znaczy, że więcej już lepiej złośliwaków nie szukać.

Pozostając w temacie bycia szpicli.
Scenka rozgrywa się w parczku. Przyjaciółka Isabeli musi na numerek dwa. Mama przyjaciółki do tejże przyjaciółki: córeczko, musisz wytrzymać, tu nie można. Tu pani może nam wlepić mandat. Tu są w drzewach zamontowane kamery i pani widzi co się robi.

Zadzwoniła do mnie również koleżanka z informacją  na wstępie: dzwonie z wyprzedzeniem (tygodniowym, przyp. red.), żeby się z wami umówić na ferie majowe, bo potem jak zadzwonię, będziesz już całkiem zabookowana.
Co prawda, to prawda. Lenia trochę pogoniłam.
W związku z czym, poraz kolejny byłam w szkole czytać zagranicznym dzieciom książki po polsku w ramach programu szkolnego, przybliżającego dzieciom języki obce i uczącego do nich szacunku, bo każdy język jest tak samo ważny. Pani czyta po angielsku, ja po polsku. Tylko w klasie Iss. Ostatnio była "Lokomotywa", którą uwielbiam czytać. Tłumaczenie angielskie niestety nie oddało uroku. Nic a nic nie słyszałam jadącego pociągu. Co więcej, dzieci nie były zainteresowane, bo wiersz trudny. I już, już zaczęłam myśleć, że błąd popełniłam wybierając klasykę polską, ale nie. Postukałam słowami totaktoto i udało mi się zadziwić towarzystwo.

Zostałam też zmuszona do upieczenia ciasteczek. Dobrze mamo, możmy robić inne ciastka, nie te wycinane z foremek, ale tyko pod warnkiem, że będziemy je dekorować.
Palce lizać. Z cze-ko-la-dą.

No i jeszcze przy życiu trzyma mnie myśl, że juz tu więcej nie wrócę. Pojadę na wakację i nie wrócę.
Od razu wszystko wydaje się łatwiejsze.