"Mamo, czy ty lubisz jeść kwiatki" zapytał mnie Leon, gdy obcięłam sobie garstkę rzeżuchy na lekko wiosenną kanapkę.
Kwiatki może nie, ale rzeżuchę, którą Onek zasiał na grupie dziecięcej, i która nam wyrosła w rekordowym tempie dni trzech, a i owszem.
Życie nasze toczy się powoli, bardzo powoli nawet. Przede wszystkim siedzimy w domu. Mało tego, mało kto nas odwiedza i absolutnie mi to nie przeszkadza. Ciepło już od czasu do czasu, więc na ogród wypuszczę, jak trzyletni sąsiad ze swoją tycią piaskownicą na nóżkach, siedzi akurat przed mieszkaniem, to i zajmować się nimi nie muszę . Raj dla Lenia.
Choć myślę czasem, że może jakaś fajna wycieczka by się przydała, na jeden dzień.
Zwłaszcza, że wekend majowy zobowiązuje do grilowania i uprawiania sportu zwanego "bywaniem w towarzystwie". Ale! Mi nikt w dzieciństwie czasu nie organizował, a jak się prosiłam o jakąś sugestię , proponowano mi najczęściej "pluć łapać i do apteki nosić", więc co ja się tak stresuję. Duże są, niech sobie czas wolny organizują. Wielki ogród jest.
A w nim wielkie nic, bo panie z samorządu blokowego zadbały, by w zasięgu wzroku niewiele można było znaleźć skarbów. Ale nie mój to już problem. Ani mojego Lenia.
Bardzo się polubiliśmy... Z tym Leniem.
Do tego stopnia, że wzgardziłam dziś zaproszeniami od koleżanek, które proponowały piknik w wielkim parku, albo małe co nieco na małym placu zabaw. Szkoda, bo dzieciom przydałoby się już wyjść z domu, a musiały się zadowolić tylko ogrodem.
Ale! Czy powinny narzekać!
I słońce świeci i się opalać można, a Onek krzyczy i łobuzuje. Czy to właśnie oznacza towarzystwo syna? Że już zawsze będzie tak łobuzowato?
