Po pierwsze zaczęły nam się ferie i tatuś urlop wziął, żeby czas z dzieckim spędzić, bo go przecież w domu prawie w ogóle nie ma.
Pech chciał, że pada. Pada i pada i zimno się zrobiło, i szlag trafił wszystkie plany i wszystkie wycieczki, i ZOO, i morze i pikniki, i całą resztę.
Mamy za to wycieczki do Nanny. Bo i pod dachem i ciepło, bo ogrzewanie włączone i obiad podadzą.
Zanim jednak. Co-to-się-działo.
W pierwszy dzień ferii miałyśmy gości i siedzieliśmy cały dzień w domu. Lało przecież. Machaliśmy już tym gościom na pożegnanie, kiedy uznałam, że przyda nam się spacer. Dzieciom mym się przyda. A że bardzo uważam, żeby się nie zatrzasnąć, zahaczyłam se drzwi na dzyndzelek. Wyszłam z domu, dzieci na dworze, kurtki na dzieciach, hulajnogi czekają, wszyscy podekscytowani, klucze w dłonie, pociągnęłam drzwi, zatrzasnęły się. O żeszty. Delikatnie mówiąc. Klucz w zamek. Nie otwiera się.
Zatrzasnęłam się na zewnątrz, z kluczami w rękach.
Co teraz!!!!!!
Od czego są sąsiedzi. Lufcik zdjęty, drabinka spuszczona, Iska przeciśnięta i tadam jteśmy w domu. Isabela bohater. Mamo, mówiła mi, mam bardzo ważne zadanie do wykonania. jestem takim bohaterem. My mission.
Produkujemy sporo pięknych przedmiotów. Trzeba dzieci czymś w czasie deszczu zająć.
No i jeszcze byliśmy dziś na basenie. Kochamy pływanie.
