Nie wiem kiedy to minęło.
Taka historia.
Zadzwoniła rankiem cioteczka angielska złożyć życzenia. Zapytała co mamy zamiar robić.
Zgodnie z prawdą poinformowałam, że czeka nas obiad w restauracji oraz tort w domu teściowej.
Grzecznie, z poczucia obowiązku zapytałam, czy ma chęć się do nas przyłaczyć.
Dziękuję, ale nie, bo coś tam.
Opowiedziałam mężowi, stwierdził, że lepiej, że nie, bo gdzie postawić granicę, kiedy przestać zapraszać i kogo.
Odebrałam Iss ze szkoły, tatuś miał na nas czekać u teściowej. Poszedł wcześniej, zabrał leonka, tort i prezent.
Dotarłam. Na miejscu okazało się, że cioteczka jednak przyjedzie. W związku z tym obiad opóźnił się o ponad godzinę.
W restauracji siedzimy, pijemy piwo, jest gorąco, Iss ma na sobie piękną nową sukienkę, balerinki i gołe nogi. Naprawdę gorąco, pogoda letnia.
Loen musi kupkę.Wchodzimy do toalety. Śmierdzi, zbiera mu się na wymioty i już nie che mu się kupki. 10 minut nie mija, ja znów w toalecie, tym razem z Iss, mąż przynosi Leona,ratunku trzeba do toalety. Nie, tutaj nie, tutaj śmierdzi. Idziemy więc z krzaczki. Aaaa, w drzewkach pachnie. Leon ledwo żyje.
Isabela za to szczęśliwa. Pięknie wygląda. W restauracji zachowuje się jak dama.
W domu teściowej w końcu może obejrzeć prezent.
Dostaje od nas pomarańczowy ręcznik, japonki i butelkę z Krainą Lodu.
Hahahahaha. Ręcznik sześciolatce.Hahahahaha.
Proszę bardzo, nawet nie udało mi się go wyprać, bo koniecznie musiała się w niego wytrzeć.
15 minut im zeszło na nabijaniu się z prezentu. Przynajmniej wiem, że jej się przyda i że go będzie kochać. Gadka o ręczniku żółtym lub pmarańczowym wisi w powietrzu już od miesiąca.
Czy rzeczywiście takie to dziwne, że można coś innego niż zabawkę i że z tego coś innego można się naprawdę cieszyć.
Bardzo dobrze znam moje dziecko, bardzo dobrze je znam.
.JPG)
A wieczorem rodzina wypisuje wiadomości, że nikt ich na imprę nie zaprosił.
I o ile rozumiem rozdrażnienie męża, bo nie wie jak im wytłumaczyć, że to żadna impra planowana, o tyle naprawdę? Naprawdę? Bo nie przypominam sobie, żeby z rana o 8, zanim Iss pójdzie do szkoły, ktoś więcej złożył jej życzenia. Bo nie przypominam sobie, żeby ci co mieli pretensje przyszli do nas na herbatkę z poczęstunkiem i na pogaduszki, choć zapraszani byli nieraz.
Ale, uderz w stół...
I znów narzekam, zamiast rozwodzić się nad tym jaką mam wspaniałą, mądrą, z dobrymi manierami córkę, która wie jak się zachować z każdej sytuacji, choć trochę nieśmiała i trochę czasami łobuzuje.
