Może dlatego, że generalnie jestem wykończona?
Piątek mieliśmy gości. Przyszedł do nas Maciek z Filipkiem. Poszliśmy na chwilkę do biblioteki (Iss miała pracę domową, pokoloruj gwiazdki, jeśli coś zrobisz, np pójdziesz na spacer, pojedziesz autobusem, popatrzysz nocą na niebo i pójdziesz do biblioteki; musiałam iść) choć pogoda piękna i znów gorące słońce. W biedopiece wytrzymaliśmy krótko, bo żal słońca. Szybko więc do parku. Tam też krótko, bo chłopaki chcą do Leonka do domu. No dobra, chodźcie. Na lunch, zabawę i podwieczorek, po którym zaraz przyszła Emilka na nocną przygodę. Właściwie wymieniła się z chłopakami.
Nieznajome mi są jeszcze arkana sztuki sleepovera. Aczkolwiek nie są mi straszne.
Nie może być przecież trudno zabawić dziewczynki, które nigdy aż tak wiele zaangażowania z mojej strony nie wymagały, oprócz może prac ręcznych. Nie powinno byc trudno położyć je spać. Chyba?
Około godziny 20.30 powiadomiły mnie, że one z niecierpliwością czekają na midnight feast. Że co przepraszam? Że jaki midnight.O midnight to ja,szczerze mówiąc, mam zamiar być już w łóżku. Poszłam do męża po ratunek.Ratuj mężu, one nie będą spały do północy. E, nie, pocieszył mnie mąż, nie do północy. O północy musisz je obudzić, podarować talerz jedzenia, umyć zęby i nazod położyć spać.Hę? Oszaleli.
Całe szczęście dziewoje wyraziły chęć spożycia Północnej Uczty o 21.30.
O 22.00 umyłam im zęby, poczytałam.
O 22.30 zgasiłam światło i poszłam ukochać Leonka do spania.
O 23.00 Emilka jeszcze nie mogła zasnąć.
.JPG)
.JPG)
Ale co zrobić. Człowiek wstaje i organizuje.
Np zajęcia z masy solnej.
Poniżej Wazon, Isabela N. Glazura:lakiery do paznokci.
oraz Kółko z dziurką, Leon N.
.JPG)
Ponieważ maraton, zaledwie dwudniowy, troszkę mnie zmęczył, nie poszłam nigdzie. Przetrzymałam dzieci w domu i powiedziałam o nie! odpoczywamy i idziemy wcześniej spać.
Za to w niedzielę rozchorowałam Leonka.
Nie chciałam być wredotą, która trzyma pociechy w domu i zabrałam do parku.
Wiało niemiłosiernie.
Isabeli założyłam kapotkę. Leonek zawsze się przegrzewa, a nie chciałam, żeby się przegrzał i żeby go potem zawiało. Biegał tedy bez kapoty.
Gdy uświadomiłam sobie, że jeśli opatulona w cztery warstwy i apaszkę, nadal się trzęsę, to musi być zimno, zawołałam Onka, żeby się odział. Uczynił to ochoczo.
Wieczorem już z rozpaloną buzią i mglistymi oczami przutylał się na kanapie.
E, nie może być chory. Nie Leon.
Pomyślałam.
Ale nie. Dziś już niestety nie miał na nic siły.
A Isabela jutro zaczyna szkołę po feriach i mamy plany w związku z jej urodzinami.
Ech.
