Skutki siedzenia w domu

Nie do wiary.
Tak mi sie ten Leoncjusz rozchorował, że siedział w domu cały tydzień.Co więcej, gdy zabrałqam go na zakupy i powiedziałam, że pójdziemy później do parku, przestraszył się nie na żarty i poprosił słabiutko o powrót do domu.
Cały tydzień siedzieliśmy w domu. Jakiś taki dziwny ten wirus, bo samo tylko osłabienie go dopadło i brak apetytu.
Do pokoju poszedł, położył się do łóżka, kazał zgasić światło (o 12.45 przypominam) i wyjść z pokoju. Kiedy wróciłam, już spał. Całe szczęście, że Anżela była, to ją z nim zostawiłam i poszłam po Iss. Obudziłam go o 16, bo się przestraszyłam, że nie będzie mógł wieczorem zasnąć. Ale o 20 już spał. Taki oto wirus.
Wczoraj gorączka złapała Isabelę, nie poszła do szkoły. Dziś też siedzi jeszcze w domu.
Za to Leonowi dupsko odżyło. Zrobił się o-kro-pny. I nie wiem już jak mam z nim rozmawiać, bo ma głeboko gdzieś to, że, i co do niego mówię.
Proszę go tylko, żeby przegonił tego okropnego Leona i zawołał tego kochanego, z którym fajnie się jest bawić.
Na razie nie działa.
Chodzi sobie po domu i śpiewa
Ty jesteś mama kosmata.
Co to znaczy, pytam.
Niedobra panienka.
Aha, przyjmuję do wiadomości.
Ale Leon uzupełnia: Mama, krzyczysz? O! To ty jesteś stara baba.

Czekam na jego powrót do szkoły. Z niecierpliwością, mając nadzieję, że zwariował tymczasowo, przez siedzenie w domu i kiedy tylko wróci do ludzi i do ruchu, wszystko wróci do normy.