Sama sobie odpowiedziałam

A ja już wiem, dlaczego tak nie czułam świąt.
Po pierwsze nie poszłam do kościoła, a niezależnie od tego jak bardzo kościół jako instytucja i księża potrafią wyprowadzić mnie z równowagi, potrzebuję tego spotkania, żeby czuć się świątecznie.
Po drugie, nie siedziałam przy stole z rodziną, nie miałam pięciu i więcej rodzajów ciasta do wyboru przy porannej kawie. Dzieci nie biegały z kuzynami i nie robiły hałasu. Nie miałąm takiej chwili, kiedy uświadamiałam sobie, że o, mam dzieci, ale te dzieci mnie nie chcą, bo poszły w cały świat.
I wcale nie chodzi tu o Wigilię nie w Polsce. Choć Wigilia przecie zawsze najważniejsza była.

Pojechałam dziś z dziećmi do kościoła. Też, bo lubię śpiewać kolędy. Spotkałyśmy się tam we trzy, ja, Kasia z Emilką i Karolina z Jaśkiem i Anielą. Po mszy wprosiłam nas do Kasi na kawę. Okazało się, że pora obiadowa (jakoś nie pomyślałam wpraszając się), więc dostałyśmy obiad. A zaraz po obiedzie kawę, ciasto i koktail alkoholowy. A Kasia ma też gości z Polski.
I siadłam przy zastawionym stole, gadałam, słuchałam i dyskutowałam. I byłam sobie z ludźmi, z którymi jest mi dobrze, i dzięki którym w końcu poczułam atmosferę świąt. Wszystko czego mi było trzeba to msza i popołudnie z rodziną.

A Isa modli się do Anioła Stróża.
Mówię: Aniele Boży Stróżu mój,...,bądź mi zawsze ku pomocy.
Isa: Nie ku pomocy, do pomocy. Ku pomocy to jak kupa. I ja tak nie lubię.