I refleksja mnie nachodzi taka, że niedobra matka jestem, że siłą działam, ale przecież dokładnie tak samo wyglądały moje wieczory (no nie, w wieku siedmiu lat jeszcze tak dobrze nie czytałam) i mama moja taka sama "niedobra" była, a jakoś jej nie znielubiłam.
A wszystko przez ten wzrok, którym dziecko na mnie patrzy, trochę z politowaniem, trochę z powątpiewaniem, trochę jakby "Czy oby to na pewno ta ty, którą znałam?", "Czy oby na pewno tak się chcesz w stosunku do mnie zachowywać?"
Mieliśmy dziś gości. We wtorek, zupełnie niepraktycznie, ale przysługę zrobiliśmy i tak już goście zostali na całe popołudnie. Isa wróciła ze szkoły głodna, obiad się robił, a goście przyszli trochę wcześniej niż zaplanowaliśmy. A Isa głodna, Isa zła.
Schowała się więc w pokoju, wyjaśniając, że zła jest i potrzebuje trochę czasu dla siebie. Oto jak ją zastałam:
Zaświeciłam tylko większe światlo i zostawiłam w pokoju.
Po obiedzie przestała się ukrywać.
