Jakbym nie poszła do koleżanki z dziećmi, to pewnie bym nic nie zrobiła i nikogo nie nakłoniła do nocnego siedzenia.
Chodzi o to, że co roku jest konkurs na największą i najładniejszą palmę.
Ciocia Kasia rzekła: Bierzemy udział.
Hm. Dobra, możemy jeśli chcemy.
Niedziela się zbliża, nikt nic nie robi, kwiatki się nie produkują. Eee tam. Jaka palma?
No. A potem poszłam do koleżanki, która mocno się zaangażowała w konkurs i palmę swą czyniła już kilka dni. Przyszłam do domu, palmy domowej nie ma, sklepowej też nie ma. Żebym wiedziała, że tak będzie, tobym se jaką kupiła.
Więc do pierwszej w nocy robiłyśmy wczoraj kwiatki. Rano raz dwa na hulajnodze na łąkę po trawy, a potem z ciotką naszą artystką Kasią, żeśmy wymodziły.
Efekt końcowy nas zadowolił. Dopóki nie poszłam i nie porównałam z innymi. Na przyszły rok mamy już plan.
Siostra moja najmłodsza, wespół z wujkiem Darkiem zabrali dzieci moje na spacer. Leon, jak to Leon, nie przestawał mówić. Niestety nikt go nie słuchał. A Leon lubi mówić, umie wyrazić swoje upodobania i domaga się sprawiedliwości. No i jak go tak nikt nie słucha wkurza się Leon i rzecze do cioci. Musisz się nauczyć, że dzieci trzeba słuchać, bo jak urodzi się dzidziuś musisz nauczyć jak wychowywać dziecko. Czy jakoś tak, bo historia ta wydarzyła się miesiąc temu i nie doszła do mnie z oryginalnego źródła.
