Poszłam z dziećmi na dwór. Z Leonem poszłam grać w piłkę, bo co, przecież jestem taka super cool mama, co biega z synem po boisku. Żeby to jeszcze umiała biegać za piłką, byłoby super. A tu mi się piłka pod nogi sama wpycha, ja tracę równowagę i lecę na łeb na szyję.
Co mnie pomimo wszystko wcale nie dziwi, bo w dziecięctwie byłam znana z dziurawych spodni, rajstop i krwawiących kolan.
Nasza ciocia policjantka, na pewno sie ucieszy. Bo ona dba o mój image i błaga mnie, żebym w kóncu wyrzuciła te spodnie do kosza. To teraz, jak już się krew na kolanie polała, a spodnie pękły równo, jakby nożyczkami obciętę, będę je miała do ogrodu.
Zachciało mi się, kurna rodzicielstwa w pojedynkę.
Mam za swoje. Nie powinnam się była cieszyć, że u Leona w końcu atrybuty dziecięctwa-potargane kolana i łokcie, bo się u kolegi na betonie przewrócił. A rodzice jego mnie przepraszali, że nie dopilnowali. Nie ma o co, w końcu wiem, że mam syna.
Poza tym niewielkim incydentem, tydzień upłynął spokojnie.
Z okazji Dnia Matki cały dzień włoczyliśmy się po mieście. Właściwie po zakupach i wypadzie na bazary po kwiaty i truskawki, cała reszta dnia upłynęła pod znakiem naszego rynku. Gorąco było, fontanny były, w których nie powinni byli się moczyć, bo to podobno bardzo nie zdrowe. Powrót do domu w międzyczasie był, żeby sie szybciutko przebrać i wrócić do zabawy z koleżanką. I jeszcze krótki koncert kapeli lwowskiej. Supcio.
Pytam mojej szanownej rodzicielki, czy zdjęcia widziała na fejsie. Zdjęcia? Eeeee, zdjęcia? Ja to nie wiem, ale widziałam moją niebieską apaszkę na pierwszym planie.
