O tym jak się wpraszamy. Bo lubimy.

Jest taka Zofia w naszym życiu, jakoż i Tosia, jej siostra, jakoż i ich mamusia.
Lubimy nawet to towarzystwo, bo dobrze się z nim rozmawia. Bawi się też dobrze i fochów już się nie produkuje o byle pierdołę, co łatwe nie jest, bo trafiła kosa na kamień i takoż Zofia, jak i Isabela potrafią się zdenerwować. Oj, potrafią.No i przyjaźń się nawet zawiązuje, bo Onek woła moja Tosia, Tosia woła a Onek przyjdzie?
 Nie muszę się więc chyba tłumaczyć, dlaczego jeśli mamy okazję, spędzamy tam całe popołudnia?
Wczoraj się wprosiłyśmy na zupę, dziś zostawiliśmy Onka, a z Isą i Zosią odwiedziliśmy szkolną koleżankę, co to mieszka za ścianą Zosi. Na nieszczęście u szkolnej koleżanki trzeba było cały czas myć ręce, trzeba było zdjąc buty, które się założyło u progu drzwi, bo się myślało, że się pójdzie w nich przez kuchnię do ogrodu i można je było założyć dopiero pod progiem ogrodowych drzwi. Stres straszny, a ja nie wzinam se drutów, żeby się zrelaksować. Gdzieś trzeba było odreagować. Możemy tylko na chwilkę? Dobra mi chwilka.
Do domu dopero na kolacje...