Wzruszenia

Isabelita wróciła do szkoły bez ceregieli. Nie nauczona, bez odrobionej pracy domowej, nie wiedząc również, że po powrocie będzie szła na pierwsze zajęcia z tańca, w niewielkiej szkółce za rogiem.
Czy to niewiedza, czy szok, czy zmęczenie pierwszym dniem w szkole, dość, że całą drogę powrotną towarzyszył mi koncert z wysokim C. Że strój ma być, że bez nie pójdzie (a nie idź), że w ogóle to ona nie chce wcale, że droga jest krzywa, a ja idę nie do taktu. Po baletach wizyta koleżanki.
We wtorek wizyta kolegów i szał w domu. W środę wizyta u dentysty i popołudniowe oglądanie telewizji.
Nudne to co piszę, wiem, ale ma to cel. Pisanie o oglądaniu telewizji i programów o rodzicach, co tańczą i prowadzą szkołę tańca.
Bo siedzi i ogląda i oczy trze. Płaczesz, córciu? Pytam. Nie, słyszę, tylko takoczy wycieram.
A tu następnego dnia w drodze do szkoły opowiada mi, że właściwie to ona płakała, tylko ze szczęścia, jak oglądała tańczący program.
I jak jej smutno, jak Leonek płacze. I ją to boli.

Onek liczy wszystko jak leci.
Łaaa, ctely. (tłumaczenie dwa cztery)

Onek mówi:
muuu nie blabla pociągu
nieblobly murek (do chodzenia po nim)
nieblobla bateria (nie działa).