Lud z okolicznych wsi się zjechał.
Ciocia Iza z okolicznej Warszawy musiała jednak wyjechać do pracy, więc się nie załapała.
Całe niedzielne przedpołudnie zeszło na przygotowaniach do tego wyjazdu, zrywanie pomidorów, pakowanie ogórków i płukanie fasolki szparagowej. A wszystko po to, żeby ciocia Iza miała pyszności z babcinego ogródka na swoim wielkomiejskim, warszawskim stole.
Na osuszenie łez rozstania, dożynkowy festyn. Pan Ivan Komarenko nam grał. Na wiślickie zapotrzebowanie w sam raz.
Iss i Onek zadowoleni:
wata cukrowa-jest
zjeżdżalnia-jest
karuzela-jest
trampolina-jest
dmuchany zamek-jest
frytki-są
napój w butelce-jest
Piękne popołudnie.
A dziś sprawy w Busku załatwiałam i dzieci zabrałam ze sobą.
Lody z dziadkiem były i atrakcja, przy której czułam linczujące spojrzenia obstawiających ławeczki matek. Że takie zimno, a ja na takie kąpielowe wygłupy pozwalam. Że zaraz katar, oskrzela, płuca, kichanie, kasłanie. A może nie? Może już nikt tak nie patrzy i cieszą się, że inni się cieszą?
