Kfiatki. Wcale nie św. Franciszka

Dzień po dniu. Piłki, baseny, tańce, prace domowe. Gdzieś pośród tego rozmowy. W drodze do, w drodze z.
Obserwacje też, przecież to lubię. Usłyszane, niezapisane, przepadnięte.
Mniej czegoś, więcej czegoś lepszego. Porządna lista zakupów, bo porządne menu na cały tydzień.
Liczę, że w końcu dowiem się na co wydaję pieniądze na jedzenie. W sensie, na jakie właśnie, i które właśnie jedzenie, że mam w lodówce mniej niż w zeszłym roku, a w portfelu wcale nie więcej. Powiedziałabym, że właśnie mniej. I w czym jest problem, jakby to powiedział mój tatuś.

W tak zwanym międzyczasie podsłuchuję dzieci, kiedy usłyszę, że o mnie i słucham, kiedy są historie dla mnie. No i takie kfiatki mam. Śmiać się, czy płakać, po raz kolejny nie wiem.

Leon gada coś niewyraźnie, do ojca.
Tak, tak, słyszę odpowiedź, też tak miałem z mamą, cały czas siedziała na facebooku.

Dzień później.
Mamo, bo ty tylko na facebooku siedzisz.
Tak? A skąd ty takie masz obserwacje i wnioski?
Nie mogę ci powiedzieć.
Dlaczego?
Bo zrobiłbym przykrość tacie.

Dzień Kobiet.
Ojciec do Isy. Leon mi się żali, że mama się z nim nie bawi, że tylko na fb siedzi. Cały czas.

Żebym to ja jeszcze miała czas na cały czas, to jak cię mogę.

I kto to mówi. Pilot w jednej ręce, telefon w drugiej. I tak codziennie, po pracy. A w dzień wolny przez cały dzień. Na kanapie, jakby się dało. Ech.

Mamo, ja mam dla ciebie prezent z okazji Dnia Kobiet.
No?
Bałagan!
A, no. A kto będzie sprzątał?
Ty?
Doprawdy?
No, przecież lubisz.
A skąd ty takie rzeczy wiesz?
Od cioci Halinki.