Dziś już nie ważne co jadłyśmy. Szczęśliwości nam zabrakło i ekscytacji bycia razem i smakowania dobrego jedzenia. Isabela w nocy zachorzała z temperaturą pod sufit i cały dzień się snuła, niezdolna do czegokolwiek. Oprócz może wypieczenia babeczek o tematyce wielkanocnej. Proszę bardzo.
Z rana. Potem już tylko siedzenie na kolanach i przytulanie.(Bo, jak niedawno oświeciła naszą bacię, wieczorem przy okazji zasypiania, trzeba się przytulać. Przytulanie jest ważne, żeby czuć się bezpiecznie.) Z przerwą na mój wypad do sklepu po ziemię do ogrodowych, doniczkowych roślin.
Byliśmy w szkole na wywiadówce. Dzieci zostały z bacią. Leon spał. Wywiadówka się przeciągnęła, koniec końców wróciliśmy do domu przed 21.00. Leon już nie spał. Przytulił się do mnie i pociągając nosem opowiedział wzruszającą historię:
Wczoraj, wczoraj płakałem.
Wczoraj poszłaś na szkoły, na Isy.
Pleplasiam mamusio.
I łzy, tylko nie wiem, czy szczęścia, że już wróciłam, czy nieszczęścia, bo mnie wczoraj (przed godziną nie było gdy się obudził).
I nie wiem, czy mnie przeprasza, że płakał, czy mu z angielska przykro, że mnie nie było.
A Isabela była niedawno Indianką. Przy okazji poprowadziłam lekcję antropologii kulturowej z demonstracją tańca. Naprodukowałam się, żeby dziecku dostarczyć informacji w formie przyjaznej, by na koniec usłyszeć: Ale mamo, ja znam Pocahontas.
Babcia nam dzierga serwetki do koszyczków wielkanocnych, które nam zresztą też sama kupiła.
