Nie za bardzo lubię takie spendy, gdzie tłum ludzi i plastik do zakupu, ale z domu wyjść trzeba, a w miasteczku nie zawsze dużo się dzieję, więc jeśli się dzieje, to dobrze jest iść i zobaczyć. Grać mieli Bajeranci, zespół góralski, a lubię stać, oglądać, słuchać, trochę się pobujać.
Żadne moje prywatne dziecko nie wykazało zainteresowania, telewizja wygrała i już, już miałam iść sama, kiedy mnie zapytali czy zabiorę Tymka. I proszę, z telebimem w tle.
Poszliśmy posłuchać muzyczki, popatrzeć na konie, trochę się pokiwać, ale! kiedy wróciłam zarządziłam ponowne wyjście, tym razem z moimi dziećmi.
Mamo, czy mogę wziąć mój ukochany rower? zapytał Leon przed wyjściem i całe szczęście.
Stoję z Isą. Przechodzi jakiś młodzieniec. Łypie okiem raz, drugi, przystaje, idzie dalej, wraca, podchodzi.
To siostra? rzuca typowym hasłem taniego podrywu.
Córeczka, mówię.
Nieeemooożliweee. No, taka torpeda. Albert. Lat 31. A gdzie mąż?
Nie ma. Po prostu.
Taka maszyna bez męża? Ale brakuje, nie?
Nie, nie brakuje.
Ale jak to, nawet w nocy nie?
Umiem sobie poradzić.
Nie, no rakieta, maszyna. Zatańczymy?
Oj, nie, muszę roweru pilnować.
To jak wrócisz to zatańczymy. Wiesz, takiej dziewczyny będę szukać jak ty!
Dożynki niechaj będą co tydzień.
Wróciłam z Kanią i Izą, Leonem i Isą. Impreza!
Co prawda musiałam się trochę namęczyć, ale może to, że nie pamiętam kiedy ostatnio byłyśmy razem na tańcach, pomogło.
Ciocia Iza mówi, że nie musi się ubierać, bo ona tam idzie tańczyć, nie będzie stała jak widły w gnoju. I że rozwalimy tę imprezę.
Tak żeśmy ją rozwaliły, że mi we włosach gówno wylądowało. Nie chce się zastanawiać, czy to był gnój czy jakieś inne. Ptasie na pewno nie, ptasim oberwałam jakieś trzy tygodnie temu. Wiem jaki ma zapach.
Ciekawe kiedy w takim razie będę super bogata.
