Najwyżej makijaż im pomoże, dodaje Leon.
Przyglądam mu się.
Co? I have a point? puentuje.
Zaczyna się drugi tydzień urlopu. Pierwszy przeleciał mi przez palce i mam wrażenie, że był cały w rozjazdach. Może tak było, może to nie wrażenie.
Warszawska rodzina wyjechała. Pogoda się poprawiła, poszłam nad rzekę.
Pachnie już końcem lata, pomimo tego, że nadal ciepło. Staram się nie myśleć, że to już koniec i znów szaro i deszczowo. O powrocie do rutyny nie wspomnę.
Cieszę się, że nic dziś nie muszę robić i po prostu jestem. Czytam kryminał z biblioteki, jemy lody. Rzeka pachnie. Jest dobrze.
Po powrocie do domu Isa opowiada, że tak bardzo chciała podejść do tej dziewczynki, co tam była i powiedzieć: Cześć, jestem Isa. Ale tak strasznie się wstydziła, i że już nie ma siły do tego swojego wstydu i chciałaby się tak nie wstydzić.
Ja też, ja też! -wtrąca Leon - Jak idę kupić lody, to ja się tak wstydzę, tak wstydzę. Że zapomnę jakie smaki.
I tak patrzę na to moje dziecko, i sobie myślę: każdy, tylko nie ty, nie ty, dziecko.
