Gdy przyjeżdżam w końcu do domu:
Bo, Aga, wiesz, muszę naprawić rynnę, pomożesz mi co? I jeszcze wiesz, tam będziemy wchodzić na ten strych.
Po drabinie, chciałam dodać, wysokiej, co się koleboce.
I gdybym wiedziała, o co będzie chodziło, to bym udała, że się strasznie boję i nigdzie nie idę. Ale żem nie połączyła faktów i nie zorientowałam się, że ta rynna to jedno zadanie, a ten strych, drugie. Że ta rynna, to jak tatuś ją pomaluje, a ten strych, no, to własnie, dziś.
I ubrałam się, i poszłam. Obuw założyłam taki co zawsze, jak się do robót ciężkich szykuje i wlazłam na drabinę.
Kiedy już przerzuciłam z jednej strony na drugą wszystkie bardzo ważne rzeczy mojego tatusia i ze zmęczenia trzęsły mi się mięśnie, siadłam na daszku i zaczęłam się zastanawiać, jak ja teraz zejdę i czy jak nie zejdę, to czy straż pożarna po mnie przyjedzie.
Jaka ja byłam z siebie dumna, niezwykle. Bo zeszłam, nogami, ale i tak cała siła wychodziła z dłoni. Jakbym poleciała, to razem z drabiną, jakby mi ją do rąk przykleili.
Oczywiście, pochwaliłam się mojemu kółku wzajemnej adoracji, bo jak się nie pochwalę, to nikt. I moje ukochane koleżanki z roboty zaproponowały, żebym wrzuciła na portal i dodała parę słów o zamiłowaniach, dla lepszego odzewu.
Może tam, w jakimś opisie sobie wrzucisz, że przerzucasz deski i zakładasz rynny, to będzie lepszy odzew.
Pochwaliłam się również zdjęciem po robotnym, kiedy czułam każdy mniej używany mięsień i usłyszałam, że w sam raz na portal.
W niedzielę był odpust.
Pytam Urszuli, czy myśli, że Leon już będzie chciał zakupić broń odpustową. Stwierdziłyśmy, że chyba jeszcze nie. I co? A co ja tu będę opowiadać, jak mam dowód. Potem poszliśmy kupić jeszcze jeden sprzęt dla mnie, bo będziemy z Leonem biegać po polach.
