My nie jesteśmy zmęczeni!!!!!!!!

Budzę się rano, godzina szósta z hakiem, chciałabym jeszcze poleżeć, ale od lat niezmienny element wiślickiego folkloru spać nie daje. Kiedyś zupełnie tego nie słyszałam, teraz budzi mnie co rano. Dzwony na wiślickiej dzwonnicy. Z okna widać, więc właściwie dzwoni u nas w domu.
I budzę się i co widzę? Onek już siedzi na łóżku i stawia żądania. O szóstej z hakiem. Mamo, chce zobaczyć dzwony.
Zaraz potem budzi się Iss. Powoli zbieramy się w sobie, żeby zejść na dół. Po drodze, na schodach Onek: Mamo, gdzie jest dziadek?
W pracy, dziecko, nie, nie możesz jeszcze do niego iść, później pójdziemy. Zjemy śniadanie. Tak? A gdzie jest ciocia Iza? Pojechała do pracy, do Warszawy. Aha, bo on musi w takim razie do Warszawy.
I bądź tu człowieku mądry, miej nerwy ze stali i odpowiadaj na wszelkie pytania i żądania.
Stawiane prze umordowane i niewyspane dzieci. Bo spać chodzą tak bliżej 22.00.
Ale: Ja nie jtem wcale zmęczona!!!!! W ogóle nie jtem zmęczona!!!!
Yhm, i dlatego tak się szybko złościsz. Bo to dzięki wypoczynkowi tak cię wszystko, łącznie z prostymi pytaniami, denerwuje.
Dziś wpadliśmy do domu na obiad, bo całe przedpołudnie na chałupkach a popołudnie na placu zabaw. Chwilę przed tym obiadem Onek usiadł mi na kolanach, przytulił buzię do piersi i nie wiem nawet kiedy zasnął. Nie pamiętam kiedy był ostatnio tak umordowany.